Fjallið sem fór og stígurinn varð stór

Hérna eru tvær myndir af sama staðnum, sama útsýninu. Sú til vinstri var tekin laugardaginn 14. september 2013. Hin var tekin 16. júní 2001, fyrir aðeins rúmum tólf árum. 

Margt hefur breyst á þessum tíma. Get nefnt þrjú atriði þar af tvö sem flestir lesendur ættu að koma auga á. 

Litla fellið sem þarna stóð er auðvitað horfið, tekið í burtu og kemur aldrei til baka. Eftir stendur djúp hola sem engum verður til gagns nema hugsanlega þeim sem þurfa að losna við jarðveg annars staðar frá.

Annað sem breyst hefur er gönguleiðin. Fyrir tólf árum var hún mjó og þá sem nú liggur hún yfir ræfilslega mosabreiðu. Af einhverjum óskiljanlegum ástæðum hefur gönguleiðin breikkað mikið, raunar sigið niður, sem alls ekki er til bóta fyrir göngufólk. Þrátt fyrir þetta hefur ekki orðið mikil aðsókn í Vífilsfell. Ég skrepp þangað talsvert oft og sjaldan sé ég fólk í fjallinu. Í gær sá ég þó sjö manns og fjóra hunda. En gönguleiðir eiga það til að fara út um víðan völl, sérstaklega séu þær ekki merktar og gerðar þægilegar yfirferðar.

Þriðja atriðið sem þó er ekki auðgreinanlegt á myndunum eru slóðir eftir mótorhjól og fjórhjól. Þau eru út um allt þarna enda leyfi fyrir því. Hitt er verra að slóðirnar ná langt út fyrir svæðið, vestan undir Bláfjöll og vestur yfir Bláfjallaveg með hraunjaðri og allt niður í Lækjarbotna. Það er miður. 

Grjóthrúgur án tilgangs

Við Þingvallaveg

Vörðurnar hjá áningarstaðnum við Þingvallaveg eru bara dálítið flottar eins og sjá má (smellið nokkrum sinnum á myndina og stækkið). Held þó að þessi siður hafi orðið til þegar ferðamenn sáu Laufskálavörður og halda að það sé einhver siður að hlaða þær og helst setja einhver orð á blað og koma fyrir í þeim.

Beinakerlingin á Bláfellshálsi

Gamall og góður siður er að setja stein í vörðu og sagt var að það væri til fararheilla. Engum datt í hug að tugþúsundir ferðamanna, og í ofanálag útlendir rútuferðamenn, myndu rífa upp allt lauslegt grjót í kringum Beinakerlingu á Bláfellshálsi og henda í hrúgu. Grjóthrúga getur aldrei verið varða en varða getur orðið að grjóthrúgu. Raunar er umhverfi kerlingarinnar grátbroslegt

Öllu má nú ofgera og þegar ferðamenn eru komnir nærri einni milljón á ári og stór hluti þeirra druslast á einhvern hátt út um þjóðvegi getur verið að einhverjir þeirri haldi að grjót sé öllum frjálst til afnota og helst til mislukkaðrar mannvirkjagerðar sér til fararheilla. Þvílíkur misskilningur hjá þeim.

Varða við Hveravelli, vegprestur vístar til Þjófadala

Ég held að öllum sé hollt að minnast þess að vörður eru vegvísar, margar þeirra eru afar gamlar og í raun ekkert annað en fornminjar og margar skráðar sem slíkar. Höfuð þetta hugfast og hvetjum ekki til slíkrar steinaldar sem útlendir ferðamenn hafa gerst sekir um. Ekki búa til gangslausar hefðir.

Jú, litlu vörðurnar virðast flottar við fyrstu sýn, en eru algjörlega úr takti við íslenskar hefðir. Þar að auki er bölvað landrask af þeim. Er ekki betra að afhenda ferðamönnum poka með nokkrum lúpínufræjum og biðja þá um að koma fyrir á þar sem ekki finnst stingandi strá. Jæja ... eða að fá þeim í hendur tré og biðja þá um að gróðursetja t.d. við áningarstaði. Þar með væri eitthvað gagn gert.